گاهی . . .

ندارم طاقت آوار غم، آهسته تر گاهی

دلم را خسته کردی، خسته نه، بشکسته تر گاهی

رهایم کرده ای در صحن گوهر شاد چشمانت

کبوترهای چاهی را کنی پربسته تر گاهی 

در و دیوار، انگشت اشارت میکشد بر من

ملامت میکشم، از این و آن، شایسته تر گاهی

من از خاک کویرم، با نجابت، مست و شورانگیز

به چشم دیگران خوارم مکن، سربسته تر گاهی

محرم پوش کردی، روی شانه شال مشکی را

دلم پاییزی و چشمان خیسم خسته تر گاهی

کنار معبد آغوش تو چون کاهنی تنها

به خاک افتاده ام، در خود،  کمی وارسته تر گاهی

چنانت دوست میدارم، که گر روزی فراق افتد

تو صبر از من توانی من به تو وابسته تر گاهی

خستگان ناکام

میبرم این روزها نام تو را آرام تر
تا بمانم در شمار عاشقان گمنام تر

نیستی فرصت برای درددل کردن کم است
درد دل باشد برای دردهایی عام تر

درد اول دوری از آیینه و آیینگی ست
درد دوم درد دلهایی ازین هم خام تر

کاش گاهی هم به ما سر میزدی هرچند نیست
در میان خستگان از قلب ما ناکام تر

خشک شد لبهای ما با چند ندبه میرسی؟
جان مولا ، ساقی از دست تو شد این جام تر؟!

زیر لب ذکر تو را هر روز و هرشب گفته ام
گفتــه ای :‌ آرام تر ، آرام تر ، آرام تر!

کاسه شعر مرا از دست عشق انداختی
تکه ای را تر کن از سرچشمه الــهام، تر!

میرسی و انتخابی سخت خواهی کرد ، آه
بی گمان از عاشقانی بهتر و خوش نام تر

سهم ما ... شوق حضور و آبروی انتـظار
سهم عاشق های از گمنام هم گمنام تر!

خواب تو ...

حالِ بیدار شدن نیست !
با خیالِ تو باید
خوابید ؛
رویا دید ؛
صبح ارزانی مردم
دلِ من خوابِ تو را میخواهد...

لرزیدن نگاه

رفتم
به او بگویم
"من عاشقت شدم را"
لرزیدم از نگاهش گفتم عجب هوایی

خب دلم میخواهدش جانا
تو دستم را بگیر

تعبیر خنده هایت

وقتی که می خندی لبت تعبیر دارد
عشق تو ای شیرین زبان واگیر دارد
 
در گیر و دارِ این تبِ عشقِ من و تو
این خنده ها بیش از همه تأثیر دارد
 
دیوان چشمان تو در شب های شعرم
صـدها غزل، صد عشق و صد تصویر دارد
 
حتّی میان شعله چشمان مستت
هرم نگاهت صد هزاران تیر دارد
 
جان عزیزت یک کمی هـم فکر من باش
این عشق، با تو صحبت از تقدیر دارد
 
من چند سالی مستم از سر تا به پایت
آری سراپایت دو صد تفسیر دارد
 
با تو تمام زندگی سبز است و آبی
سرخ لبانت بیش از این واگیر دارد