خنده و عسل

گرچه گاهی حال من مانند گیسوهای توست

چشمه ی آرامشم پایین ابروهای توست

خنده کن تا جای خون درمن عسل جاری کنی

بهترین محصول ها مخصوص کندوهای توست

فتنه ها افتاده بین روسری های سرت

خون به پا کردی، ببین! دعوا سرموهای توست

کار دنیا را بنازم که پر از وارونگی ست

یک پلنگ مدعی در دام آهوهای توست

فتح خواهم کرد روزی سرزمینت را اگر

لشکری آماده پشت برج و باروهای توست

شهر را دارد به هم میریزد امشب، جمع کن

سینه چاکی را که مست از زخم چاقوهای توست

کوک کن، بردار سازت را، برقصان و برقص

زندگی آهنگ زیبای النگوهای توست

خوش بحال من که میمیرم برایت اینهمه

مرگ امکانی به سمت نوشداروهای توست

رشته شعر

من و غزل؛ تو و چشمت؛ مصاف خوبی نیست

برای چشم تو پلکت غلاف خوبی نیست

من و خیال و دل و شعر در برابر با

سپاه سرخ لبت ائتلاف خوبی نیست 

حقیقتی و در اسطوره ها نمی‌گنجی

تشبه تو به افسانه لاف خوبی نیست

تو استعاره و تشبیه آیه های خودی 

غزل برای تو افسانه باف خوبی نیست

تو مو به مو غزلی! شعر مو به مو در تو 

تنیده واژه ولی موشکاف خوبی نیست

هزار توی هنر! از تو شعر می‌بافم 

اگر چه رشته شعرم کلاف خوبی نیست

تنیده در تو چنانم که از تو فاصله ام! 

به قدر پیرهنی اختلاف خوبی نیست

تورا غزل به غزل از تنم تراشیدم

که سجده جز تو به کس اعتکاف خوبی نیست!

من تو گرچه مضاف الیه خوبی داشت 

برای مثل تویی من مضاف خوبی نیست

گاهی . . .

ندارم طاقت آوار غم، آهسته تر گاهی

دلم را خسته کردی، خسته نه، بشکسته تر گاهی

رهایم کرده ای در صحن گوهر شاد چشمانت

کبوترهای چاهی را کنی پربسته تر گاهی 

در و دیوار، انگشت اشارت میکشد بر من

ملامت میکشم، از این و آن، شایسته تر گاهی

من از خاک کویرم، با نجابت، مست و شورانگیز

به چشم دیگران خوارم مکن، سربسته تر گاهی

محرم پوش کردی، روی شانه شال مشکی را

دلم پاییزی و چشمان خیسم خسته تر گاهی

کنار معبد آغوش تو چون کاهنی تنها

به خاک افتاده ام، در خود،  کمی وارسته تر گاهی

چنانت دوست میدارم، که گر روزی فراق افتد

تو صبر از من توانی من به تو وابسته تر گاهی

خستگان ناکام

میبرم این روزها نام تو را آرام تر
تا بمانم در شمار عاشقان گمنام تر

نیستی فرصت برای درددل کردن کم است
درد دل باشد برای دردهایی عام تر

درد اول دوری از آیینه و آیینگی ست
درد دوم درد دلهایی ازین هم خام تر

کاش گاهی هم به ما سر میزدی هرچند نیست
در میان خستگان از قلب ما ناکام تر

خشک شد لبهای ما با چند ندبه میرسی؟
جان مولا ، ساقی از دست تو شد این جام تر؟!

زیر لب ذکر تو را هر روز و هرشب گفته ام
گفتــه ای :‌ آرام تر ، آرام تر ، آرام تر!

کاسه شعر مرا از دست عشق انداختی
تکه ای را تر کن از سرچشمه الــهام، تر!

میرسی و انتخابی سخت خواهی کرد ، آه
بی گمان از عاشقانی بهتر و خوش نام تر

سهم ما ... شوق حضور و آبروی انتـظار
سهم عاشق های از گمنام هم گمنام تر!