افسانه لیلی

محجوب ترین لیلی افسانه ی عشقی

دیوانه، دلم که به سرش، میل تو دارد

دلتنگ تر از ماهی تُنگم، لب دریا

تاوصل، رسیدم اگر این ابر ببارد

چادر به سری برده دلم را به خرابات

مؤمن، به درآیم اگر این عشق گذارد

«بهزادَ»م و باک از غمِ ایام ندارم

ترسم که مرا یار، به تقدیر سپارد

شیرینِ منی « محدثه » در قصه ی فرهاد

ایزد اگر این عشق، به تاریخ نگارد

چون حادثه ی بم دلم ازعشق تو لرزید

تسکین شود این درد،چو دستت بفشارد